Zasada równej stopy życiowej rodziców i dzieci przy ustalaniu wysokości alimentów

Zgodnie z art. 135 § 1 kro przy ustalaniu wysokości alimentów bierze się pod uwagę zarówno usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, jak i możliwości majątkowe i zarobkowe osoby zobowiązanej do łożenia alimentów. Ponadto niezwykle istotną rolę przy ustalaniu przez sąd wysokości alimentów odgrywa także tzw. zasada równiej stopy życiowej. Zasada ta oznacza, że dziecko ma prawo do życia na poziomie i standardzie co najmniej takim jak jego rodzice i to zarówno wtedy, gdy rodzice żyją z dzieckiem wspólnie, jak i wtedy, gdy rodzice żyją z dzieckiem oddzielnie.

Mając na względzie zasadę równej stopy życiowej stwierdzić należy, że im wyższe będą możliwości majątkowe i zarobkowe rodzica, tym większe będą usprawiedliwione potrzeby dziecka, bowiem wysoki status majątkowy rodzica daje mu możliwość pokrywania dodatkowych zajęć edukacyjnych dziecka, droższych wyjazdów wakacyjnych, czy zakupu droższych ubrań i obuwia. Nie oznacza to jednak, że rodzic będzie zobowiązany do pokrywania wszystkich potrzeb, na jakie dziecko ma ochotę, bowiem brane pod uwagę będą tylko takie potrzeby, które są usprawiedliwione, nie zaś takie, które są przejawem zbytku.

Konsekwencją zasady równej stopy życiowej rodziców i dzieci jest fakt, iż rodzice nie mogą uchylać się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, tylko na tej podstawie, że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłoby dla nich nadmierny ciężar. Rodzice mają bowiem obowiązek podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami (Uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1976 r., III CZP 46/75, Legalis). W szczególnych przypadkach, gdy sytuacja dziecka (np. jego kosztowne leczenie) tego wymaga, rodzice są obowiązani do wyzbycia się posiadanego majątku bądź jego niektórych składników, aby w ten sposób wypełnić obowiązek alimentacyjny wobec dziecka. Podstawą oddalenia powództwa o zasądzenie alimentów może być bowiem tylko brak wszelkich możliwości po stronie zobowiązanego, nie zaś szczupłość środków, jakimi on rozporządza (Uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86, Legalis).